Bij Sint Bernardus komt vaak het idee terug van de “drie Adventen” van Christus. De eerste Advent is die waarin hij de wereld binnenkwam door de menselijke natuur aan te nemen… De derde Advent is wanneer hij op het einde van de tijden terug zal komen op aarde… De tweede Advent is eigenlijk de meest belangrijke voor ons. De “tweede Advent”, waarbij Christus nú aanwezig is in onze ziel, hangt af van onze erkenning van zijn doortocht door onze wereld, door ons eigen leven. Door te mediteren over de vroegere Advent en de toekomstige Advent, leren we de tegenwoordige Advent te herkennen, die zich op elk moment in ons aardse bestaan aan ons vertoont als reizigers. We worden ons bewust van het feit dat ieder moment in de tijd een moment van oordeel is. Christus komt voorbij en we worden beoordeeld naar ons besef van zijn voorbij komen. Wanneer we met Hem meegaan en met Hem reizen naar het Koninkrijk wordt het oordeel onze redding.

Thomas Merton. Seasons of Celebration p. 75-76

In de advent vieren wij de komst, ja zelfs de aanwezigheid van Christus in onze wereld. wij getuigen van Zijn aanwezigheid, zelfs te midden van alle onpeilbare problemen en tragedies van de wereld. Ons adventsgeloof is geen vlucht uit de wereld naar een nevelig rijk van slogans en vertroostingen die verkondigen dat onze problemen onwerkelijk en onze tragedies onbestaand zijn…

Het is onze taak Christus te zoeken en te vinden in de wereld zoals hij is, niet zoals hij zou kunnen zijn. Het feit dat de wereld er anders uitziet dan zou moeten, verandert    niets aan de waarheid dat Christus erin aanwezig is. Zijn plan wordt er geenszins door veranderd of verijdeld: alles zal geschieden zoals Hij het wil. Onze advent is de viering van die hoop. Niet de komst van Christus is onzeker maar onze ontvangst, ons antwoord aan Hem, onze bereidheid en capaciteit om ‘uit te trekken, Hem tegemoet’. Wij moeten bereid zijn, zoals Johannes de Doper, Hem te zien en toe te juichen, zelfs op het moment dat ons hele levenswerk ineen schijnt te storten.

Thomas Merton. Seasons of Celebration, p.93-94. vertaling: Dirk Doms

De mens kan van alles weten over Gods schepping door de verschijnselen te onderzoeken, te analyseren en er mee te experimenteren en dat is allemaal prima. Maar het is ook misleidend, want met dit soort kennis ken je niet echt de wezens die je kent. Je weet alleen iets over hen… Wat je waarneemt is in werkelijkheid zowel een product van je kennis als de oorzaak ervan.

Search for Solitude: Pursuing the Monk’s True Life 1996 (1952-1960) blz. 190

Je zou nederigheid ‘kosmisch’ kunnen noemen, niet alleen omdat zij is geworteld is in de werkelijke aard van de dingen, maar ook omdat zij levendig en waakzaam is, en met een grenzeloze vitaliteit en vreugde met alle levende wezens in contact staat. Overal manifesteert zij zich met een franciscaanse eenvoud en een aangeboren verbondenheid met alle schepselen in de natuur.

Witness to Freedom : Letters in Times of Crisis  1994, blz. 27